શબ્દો ગમતા ગયા એમ ગઝલ સર્જાતી ગઇ

એકધારી ફૂલની કેવી નજર છે.
એમ લાગે કે ગઝલનુંં એ જ ઘર છે.

શબ્દ બોલે તોય સંભળાશે નહી આ –
પાનખરની ભીતરે એવી અસર છે.

સાથ છોડીને તમે ચાલ્યા ગયા છો,
ત્યારથી મંઝિલ બધીયે બેખબર છે.

હુ મને શોધી ભલે થાકી ગયો છું,
એકધારી ચાલતી મારી સફર છે.

રાત પડતા જીવતી લાશો બને છે
ફૂટપાથો એમ લાગે કે કબર છે.

            –  કલ્પેશ સોલંકી “કલ્પ”

માધવના દેશમાં ન જાજો રાધાજી – ધૂની માંડલિયા

માધવના દેશમાં ના જાશો રાધાજી, માધવનો દેશ સાવ ખોટો.

વાંસળીની ફૂંક જરા અડકી ના અડકી
ત્યાં તૂટવાના સપનાનાં ફોરાં.
રાતે તો લીલુડા પાન તમે લથબથ,
સવારે સાવ જાને કોરાં.

કાંઠે તો વિદેહી વાર્તાની જેવો, એને શું પાણી-પરપોટો
માધવના દેશમાં ના જાશો રાધાજી, માધવનો દેશ સાવ ખોટો.

મોર જેવો મોર મૂકી પીંછામાં મોહ્યો
એવી તો એની પરખ છે.
શ્યામ રંગ ઢાંકવા પાછો પૂછે છે
પીતાંબર કેવું સરસ છે.

મથુરાનો મારગ કે ગોકુળિયું ગામ હો મલક ભલે ને હો મોટો
માધવના દેશમાં ના જાશો રાધાજી, માધવનો દેશ સાવ ખોટો.

– ધૂની માંડલિયા

એ રીતે – ભરત વિંઝુડા

એકબીજામાં વાદળ ભળે એ રીતે
કોઈ નજદીક આવે, મળે એ રીતે !

એ અહીંથી જઈને અહીં આવશે
એક રસ્તો જ પાછો વળે એ રીતે !

હોય નહીં સાવ પાસે છતાં હોય તે
સાદ પાડો અને સાંભળે એ રીતે !

જાણે હમણાં જ કાંઠાઓ તૂટી જશે
જળ સમંદર મહીં ઊછળે એ રીતે !

હું બળું છું અને તેય અંદર ફકત
એક કમરામાં દીવો બળે એ રીતે !

– ભરત વિંઝુડા

કોક સવારે – હરિકૃષ્ણ પાઠક

કોક સવારે સૂરજ ઊગે તે પહેલા હું ઊગું ;
મનતરંગથી ફેલાતો બસ ક્યાંનો ક્યાં જઈ પૂગું.

કોઈ ન જાણે કિયા દેશનો વાસી ને કાંઆવ્યો,
ખભે ઝૂલતી ઝોળીમાં કેવું કેવું લઈ આવ્યો.
ખોવાયું તે ખોળું ને આ મન સદાયનું મૂંગું
કોક સવારે સૂરજ ઊગે તે પહેલા હું ઊગું.

અજાણતાંમાં ખીલ્યું’તું જે મહિમાવંતું સપનું,
ખરી પડ્યું ઓચિંતું મારે હતું ખૂબ એ ખપનું;
ભાળ ન પામે કોઈ ભીતરે ભર્યું કેટલું રૂંગું…
કોક સવારે સૂરજ ઊગે તે પહેલા હું ઊગું.

– હરિકૃષ્ણ પાઠક

ધાર્યા કરતા વહેલી થઈ ગઈ – મિલિંદ ગઢવી

ધાર્યા કરતા વહેલી થઈ ગઈ
જાત સદંતર મેલી થઈ ગઈ

મેં હસવાનું શીખી લીધું
દુનિયાને મુશ્કેલી થઈ ગઈ

ઘેંટા પાછળ ઘેંટા ચાલ્યા
સમજણ સાથે રેલી થઈ ગઈ

બે ફળિયાએ પ્રેમ કર્યો તો
વંડીમાંથી ડેલી થઈ ગઈ

દર્પણમાં એવું શું જોયું ?
ઝમકુ ડોશી ઘેલી થઈ ગઈ

– મિલિંદ ગઢવી (ગ.મિ.)

તું કાળી ને કલ્યાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા

તું કાળી ને કલ્યાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું ચારે તે યુગમાં ગવાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા

તને પહેલાં તે યુગમાં જાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું શંકર ઘેર પટરાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું ભસ્માસુર હણનારી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા

તને બીજા તે યુગમાં જાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું હરિશ્ચંદ્ર ઘરે પટરાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું સત્યને કાજે વેચાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા

તને ત્રીજા તે યુગમાં જાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું રામચંદ્ર ઘેર પટરાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું રાવણકુળ હણનારી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા

તને ચોથા તે યુગમાં જાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું પાંડવ ઘેર પટરાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા

તું કૌરવકુળ હણનારી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા
તું કાળી ને કલ્યાણી રે મા, જ્યાં જોઉં ત્યાં જોગમાયા

વધુ ગરબા માણવા માટે અહી કિલક કરો 

કદાચ – ‘સાહિલ’

ફૂલોએ આપઘાત કર્યો હોય પણ કદાચ,
આ શૂન્યતામાં શબ્દ સર્યો હોય પણ કદાચ.

અસ્તિત્વ મ્હેક મ્હેક ફરી થઈ રહ્યું તો છે,
કાંટો સમયનો પાછો ફર્યો હોય પણ કદાચ.

લાગે છે છિન્નભિન્ન થયો એટલે નહીં,
ધસમસતાં પૂર સામે તર્યો હોય પણ કદાચ.

કારણ વગર ભીતરથી ખળભળું છું આજકાલ,
કોઈએ અરીસો સામે ધર્યો હોય પણ કદાચ.

પરબીડિયું જે અંધકારમાં ડૂબી ગયું,
તડકો ગજબનો એમાં ભર્યો હોય પણ કદાચ.

‘સાહિલ’ નદીના કાંઠે વીત્યું જેનું આયખું,
એ શખ્સ રણના હાથે ઠર્યો હોય પણ કદાચ.

– ‘સાહિલ’

ચાર વર્ષની યાદગાર સફર….

મિત્રો,

ગુજરાતી ગઝલની સફર જૂનની ૫ તારીખે ચાર વર્ષ પૂરા  કરીને પાંચમા વર્ષમાં પગલા માંડી રહી છે, ઉપરાંત આજે ગુજરાતી ગઝલના મુલાકાતીઓની સંખ્યા પણ 5,80,700 નો આંકડો વટાવી ગઈ છે.  ત્યારે આ ખુશી, આ આનંદ  શ્રી રશીદ મીરની આ ગઝલના માધ્યમ  દ્વારા  આપ સૌની સાથે વહેંચવી ગમશે… 

સાવ અજાણી ભાષા જેવું, હું પણ બોલું તું પણ બોલ,
ભેદભરમના તાણાવાણા, હું પણ ખોલું તું પણ ખોલ.  

ક્યાંય નહીં અવચેતન જેવું, વિસરાતા ચાલ્યા ઓસાણ,
ઢોલ બજે અનહદના ભીતર, હું પણ ડોલું તું પણ ડોલ.

પ્રીત પછીનો પહેલો અવસર ઘેનભરી પાંપણ પર બેઠું,
આજ સખી મોંહે ઘૂંઘટ કે પટ, હું પણ ખોલું તું પણ ખોલ.

સાવ લગોલગ ભવના માથે વણબોલ્યાનો અધમણ ભાર,
હૈયા સોતું અમૃત ગળતું, હું પણ ઘોળું તું પણ ઘોળ.

મન મરકટની ગતિ ન્યારી, વણ પ્રીછ્યું પ્રીછે કૈં વાર,
પલમેં માશા, પલમેં તોલા, હું પણ તોલું તું પણ તોલ.

શબ્દોના વૈભવની આડે, અર્થોના બોદા રણકાર,
ચેત મછંદર ગોરખ આયા, હું પણ પોલું તું પણ પોલ.

ગઝલ – રઈશ મણિયાર

છો વેદ વાંચનારાને માનહાનિ લાગે
પ્રસ્વેદ પાડનારા અમને તો જ્ઞાની લાગે

મન સાફ હોય ત્યારે દુનિયા મજાની લાગે
આનન્દ ઉચ્ચ લાગે પીડા મજાની લાગે

પોણા છ ફૂટની કાયા નહિંતર તો નાની લાગે
પડછાયા લઈ ફરો તો તંગી જગાની લાગે

બાળકને આખી દુનિયા બસ એકલાની લાગે
ખોટું છે એ સમજતાં એક જિંદગાની લાગે

ક્યારેક ચાલી ચાલી તારા સુધી ન પહોંચું
ક્યારેક ઠોકરો પણ તારી નિશાની લાગે

                                                       – રઈશ મનીયાર

આનંદની ઉજવણી ફરી એકવાર

આનંદની ઉજવણી ફરી એકવાર…. ૩ જી ઓગસ્ટ… ૪૭૭ પોસ્ટ્સ… અને ૪,૦૦,૦૦૦ મુલાકાતીઓ… મિત્રો, આટલો બહોળો સાથ આપવા બદલ ખૂબ ખૂબ આભાર… ગરવી ગુજરાતી ભાષાના ગર્વીલા પ્રેમી તરીકે આપનું આ બ્લોગ પર હમેશા સ્વાગત છે… અને હજી તો કૈં કેટલીયે રચનાઓને આપ સુધી પહોંચાડવી છે… મને ગમે છે એને તમારી સાથે વહેંચવું છે… મળતા રહીશું ગુજરાતી ગઝલના આ મજાના પ્લેટફોર્મ પર…

એક છોકરો એન્જીનીઅર થઈ ગયો…

એક છોકરો એન્જીનીઅર થઈ ગયો…

ગઈકાલે બલદેવની ચા પીતો છોકરો
હવે કોફી પીતો થઈ ગયો…

ગઈકાલનો જીન્સ – ટી શર્ટ પહેરતો છોકરો
આજે ફોર્મલ્સ પહેરતો થઈ ગયો…

ગઈકાલનો છોકરી પાછળ ભાગતો છોકરો
આજે કસ્ટમર પાછળ દોડતો થઈ ગયો…

રોજ કોલેજની કેન્ટીનમાં જલસાથી ખાતો છોકરો
પથેટિક(Pathetic) ટીફીન ખાતો થઈ ગયો…

ગઈકાલનો હોન્ડા પર ફરતો છોકરો
આજે ટ્રેનમાં અપડાઉન કરતો થઈ ગયો….

અને તો પણ લોકો કે છે કે-
“વાહ તમારો દીકરો તો એન્જીનીઅર થઈ ગયો…!”

– અનામી – UNKNOWN

સ્ત્રોત : ફોરવર્ડ મેલ

તમે સાંજે મળો તો મને એકલા મળો

તમે સાંજે મળો તો મને એકલા મળો
કે મારા દિવસ આખાને વળે હાશ :
આવનારી રાતના ઝુમ્મરમાં સળગે નહીં
ઉન્હા ઉજાગરાની પ્યાસ.

આંખો મીંચાય, પછી શમણું ઊગે
એ તો નીંદરમાં બાવળની શૂળ;
ઝાંઝવાની જીવલેણ નદીયું પર બાંધો નહીં
વાયદાના ભાંગેલા પુલ :

એવી તે વાવી કઇ જીવતરમાં ભૂલ
કે તમે મળવામાં આટલા ઉદાસ !

ધોધમાર તડકો કંઇ આછો થયો
અને સાંજની હવા તે બહાવરી;
કાળીકાળી વાદળી ખુલ્લા આકાશમાં
વરસી નહીં કે નહીં આછરી

આદરેલી વાત તમે અધવચ્ચે આંતરી
ને શબ્દોના ટૂંપાયા શ્વાસ !

– જગદીશ જોષી

ફરમાઇશ કરનાર : કીર્તન
સૌજન્ય : મિતિક્ષા.કોમ

એટલો રહેજે દૂર

             સાંભળું તારો સૂર,
   સાંવરિયા, એટલો રહેજે દૂર !

ગોપી ને ગોપની વચ્ચે સજોડલે
          ભલે તું રાસ ના ખેલે.
  વનને વિજન તું મારે અંબોડલે
           ભલે કદંબ ના મેલે ;

         તારી તે મોરલીને સૂર,
સાંવરિયા, મેં તો મેલ્યું છે મારું ઉર !

સૂરની સંગાથ મારા સમણાનો સાર
   ને સઘળો સંસાર મેં તો બાંધ્યો.
એમાં તો મુજને આ જગથીયે પાર
      રે એવો કો સૂરલોક લાધ્યો ;

         હવે જાશે મથુરાપુર ?
સાંવરિયા, થાશે તું કંસથીયે ક્રૂર ?

                                             – નિરંજન ભગત

જિંદગી

કોઇ જિંદગીની પળોને માણે છે,
કોઇ શ્વાસ પોતાનો ગણે છે,

કોઇ ખ્વાબને ઊંચે પહોંચાડે છે,
કોઇને ખ્વાબ ઊંચેથી પછાડે છે,

કોઇ ધ્રૂસકે ધ્રૂસકે રડે છે,
કોઇ અંદરથી તડપાય છે,

કોઇ દર્દથી હ્રદય અકળાવે છે,
કોઇ દર્દ હસીમાં છુપાવે છે,

કોઇ સુખેથી જિંદગી જીવે છે,
કોઇ દુઃખમાં દિવસ વિતાવે છે,

કોઇ તસવીરમાં જખમને રંગે છે,
કોઇ પંક્તિમાં જખમ રેલાવે છે,

કોઇ વારતામાં જખમ વર્ણવે છે,
કોઇ ગઝલને જખ્મી બનાવે છે,

હેમાંગિની ચૌધરી

સપનામાં તો બધા જીવે છે

સપનામાં તો બધા જીવે છે,
વસ્તવિકતમાં કોણ રહે છે ?

સંબંધ બાંધવા માટે વર્ષો વિતાવે,
પણ તોડતાં સમયે ક્યાં વિચારે છે!

બધાનો પ્રેમ તો બધા ચાહે છે,
પણ આપવામાં કોણ માને છે !

વાયદા કરવામાં તો બધા માહિર છે,
નિભાવવા માટે કોણ તૈયાર થાય છે !

વાતો થશે જીવવાની અને રીતોની,
પણ ખરેખર અહીં કોણ આવું જીવે છે!

આતો દેખાડાની દુનિયા છે,
સાચા પ્રેમની કોને જરૂર છે !

હું તો બધા માટે જીવાનો પ્રયત્ન કરું છું,
અહીં આવા મણસોની ક્યાંય જરૂર નથી !

-સર્વદમન

જીવન જીવતાં જઇએ સાથે

જીવન જીવતાં જઇએ સાથે,
પ્રેમ અને લગણી વધરતાં જઇએ.

બધાંને સાથે લેતાં જઇએ,
રહીગયા તેને સલામ કરતાં જઇએ.

દુઃખનાં વાદળા હટાવતાં જઇએ,
સુખનો દરીયો છલકાવતાં જઇએ.

જરમ-જરમ ખોટું લગડતાં જઇએ,
ધોધમાર પ્રેમ વરસાવતાં જઇએ.

અત્યારે મન ભરીને જીવી લઇએ,
મરણતો આવે ત્યારે વાત.

તને શું કહું એ ‘દમન’,
જીવતો જા બસ જીવતો જા.

-સર્વદમન

સંબંધ વિશે શું કહું યાર !

સંબંધ વિશે શું કહું યાર !
અહીં ક્યાં બધા માટે એક
સરખું જીવાય છે…. !

કેમ જીવું અને કેમ સાંચવવા,
આમને આમ જીવન પસાર
થય જાય છે….

જેમા સાચું જીવવા નું
તો રહીં જ જાય છે….

તને કેમ સમજાવું ‘દમન’
સંબંધો એ તો ગુંથલી જેવા છે.
જેમાં ગુંથવાય જ જવું પડે ભાઇ !
ત્યારે તો મજબૂત થાય…

ગુંથાય ગયા અટલે કામ
પુરૂ પણ નથી થતું,
જતું કરવાની તૈયારી પણ
રાખવી પડે છે ભાઇ.. !

આવું ન થાય તો,
આપડાથી સારું તો પ્રાણી,
જીવે છે જે જતું કરીને જીવી તો
જાય છે….. !

-સર્વદમન

દરિયા ને મે જ્યારે જોયો,

દરિયા ને મે જ્યારે જોયો,
મનમાં થયુ મણસ જેવો.

ક્યારેક તો ઍવો શાંત લગે !
જાણે આ દરિયો કે બીજુ કઈ.

પણ જ્યારે અમાસ કે પુનમ,
જીવના દુઃખ અને સુખ જેવો.

ઘુઘવાટા મારે જાણે અંદર કાંઇ,
માણસના મનનાં પ્રશ્ન જેવો.

ઉછળીને રેતી ને ભીંજાવે ઍમ,
જાણે માણસ મળે પ્રેમથી મણસને.

પણ થોડા સમય માટે જ મળે,
જેમ માણસ રહે માણસ સાથે.

અનેક રાઝ છુપાયેલા છે ‘દમન’,
જેવા માણનાં સંબંધ છે અવો.

-સર્વદમન

જીવન એક રસ્તો,

જીવન એક રસ્તો,
ચાલ્યાં જ કરવાનું.

એવો તે કેવો રસ્તો,
ક્યારેય પુરો ન થાય.

એવું તે કેવું બંધન,
છોડી ને પણ ન છુટે.

ક્યારેક આગળ ભાગે,
ક્યારેક આગળ ભાગવે.

ચલતાં હોઇએ પણ,
ઊભા હોઇએ અવું લાગે.

દુઃખ આવે ત્યારે ખરાબ,
સુખ આવે ત્યારે સરું લાગે.

પણ મારા ભાઇ ‘દમન’,
આવું થોડું-જાજું તો રહેવાનું.

-સર્વદમન(

સંબંધ….

સંબંધ એ રસ્તો,
જેમાં કોઇ સ્પીડ-બ્રેકર નથી.

સંબંધ એ સીધી લીટી,
જેમાં ક્યાંય કટ નથી.

સંબંધ એ નદી,
જે અવીર્ત ચાલ્યાં કરે.

સંબંધ એ સાગર,
ઊંડા અને વિશાળ.

સંબંધ એ આકાશ,
જેનો કોઇ અંત નથી.

સંબંધ એ સુર્ય,
જે દેખાંતો ભગવાન.

સંબંધ એ માં સમાન,
જેના પ્રેમ સામે કોઇ નહી.

સંબંધ એ કવિતા,
જે કવિ નું હદય.

-સર્વદમન

જીવનમાં મિત્ર ના હોત તો !

જીવનમાં મિત્ર ના હોત તો !
આ જીવનને જીવન કેમ કહેવું?

મિત્રતા એક એવો દિપ છે કે જેમાં,
બંને એ એકસાથે બળવું જ પડે.

મિત્રતા એક એવો ધોધ કે જેમાં,
પડ્યાં પછી પણ વહેતાં રહેવું પડે.

મિત્રતા એક ખુલ્લું રણ કે જેમાં,
આસ પાસ બધું જ દ્રશ્યમાન છે.

મિત્રતા એક મોટું ઝરણું કે જેમાં,
વહેતાં વહેતાં જીવન જીવી જવાય.

મિત્રતા એક એવો સંબંધ કે જે,
જીવનનો ધબકાર અને શ્વાસ છે.

એટલે જ મિત્રોથી જીવું છું હું કે જે,
મારા માટે જીવાનો આધાર અને પ્રાણ છે.

-સર્વદમન

વાદળા ઘેરાયા અને વરસી ગયાં

વાદળા ઘેરાયા અને વરસી ગયાં,
ઘણું બધું સાથે ભીંજાવી પણ ગયાં.

વરસાદના પાણીની સાથો સાથ,
ઘણી બધી યાંદો પણ તણાય ગઇ.

ખાબોંચીયાઓ ને જોઇને લગ્યું કે,
ખાબોંચીયા જીવના દુઃખો જેવા છે.

તળાવ કે સમંદરને જોઇને એમ થયું કે,
જીવના સંબંધોના આનંદ સમાન છે.

ધોવાય તો ઘણું ગયું યાદોની સાથે-સાથે,
જે રહ્યું એ પણ કોના માટે એ પણ કોને ખબર.

એટલે જ’દમન’વહેતાં પણીમાં પગ ના બોળ.
ગયેલાની જેમ ક્યારેય તે પાછું નહીં આવી શકે.

-સર્વદમન

એક સમય હતો કે હું અને મરી યાદો,

એક સમય હતો કે હું અને મરી યાદો,
સાથે બેઠા-બેઠા જેમ તેમ જીવી લેતા.

પણ આજ-કાલ આવું બનતું નથી,
કેમ કે નવા સંબંધો બાંધવા લગ્યો છું.

એવા સંબંધો કે જે ક્યાં સુધી ચાલશે,
એની પણ ખબર મને કે તેને નથી.

પણ સાથે સાથે જુના સંબંધ સાંચવું છું,
કેમ કે એજ મરી સાચી કમાણી જેવા છે.

હું નવા સંબંધ ત્યારે જ બાંધુ છુ જ્યારે,
હું જુના સંબંધ સાંચવી શકુ એમ હોવું.

એટલે જ સંબંધ એક બાથરૂમ છે ‘દમન’,
ક્યારે લપ્સી પડાય તેની ખબર જ ના રહે.

-સર્વદમન

રસ્તા પર આમ તેમ ચાલતાં-ચાલતાં,

રસ્તા પર આમ તેમ ચાલતાં-ચાલતાં,
જીવનનાં દિવસો નીરાતે ગણતાં-ગણતાં.

ક્યારે અવો વળાંક આવી ગયો,
કે પોતના વધારે દુર થઇ ગયા!

ચાલવામાં ખબર જ ના રહી કે શું થયું,
પછી સાલી ખબર પડી કે આતો જીવન.

થપાટ મારતું જાય અને શીખવતુ જય,
સમજવામાં વધારે ઉલજાવે આ જીવન.

સંબંધ વધરતાં-વધરતાં પહોચીયાં ખરા,
પણ પછી સાચવી ના શક્યાં ઇચ્છા પ્રમાણે.

આમ તેમ જીવી ગયા હોય અવુ પણ લગ્યુ,
જીવું તો પડેજ ‘દમન’ ક્યાં જઇએ ભાઇ.

-‘દમન’

વાદળા ઓ ને જોતો ગયો,

વાદળા ઓ ને જોતો ગયો,
મન ને સાથે લેતો ગયો.

એક નવો જ સંબંધ બંધાયો,
એમજ બીજા માટે જીવવાં નો.

જીવન પોતાના મટે તો જીવાય,
પણ બીજા માટે નો આનંદ જ જુદો.

હૈય ને બધાને સાથે લેતા જઇએ,
દુઃખ લઇ ને સુખ આપતાં જઇએ.

જેટલાં ગાઢ એટલાં ઊંડા થતાં જાય,
જાણે નવા જ સંબંધ થયા હોય એવા.

સંબંધ સાચવાં નવાં-નવાં ખેલ થય,
સંચવાય કે નહિ એ તો પછીની વાત.

એટલે જ કહુ છું તને એ ‘દમન’,
જેટલાં છે એટલાં સાચવ તોય બસ

-‘દમન’