મળું મળું વ્હાલાને ક્યારે ?

મળું મળું વ્હાલાને ક્યારે ?
વીંટળાઉં ક્યારે? ઘેલી
કોડભરી આવા ઉરમાં કૈં
લળતી આશભરી વેલી
મુખ પર પુષ્પ કરે ઠેલી
ફૂલરાણી શી ચંબેલી!

આરસનો અર્ક કરીને
બ્રહ્માએ આલેખ્યું રૂપ
સરસ્વતીની વેણીમાંથી
ફૂલમાં પૂર્યાં ગંધ અનુપ,
ફૂલડાંને ઉડવા આકાશ ,
પાંખ વિના પૂરે શેં આશ ?

મેઘધનુષી પાંખોવાળા
પતંગિયાને ભાળી પાસ,
ચંબેલી મલકતી પૂછે,
“એક જ મારી પૂરશો આશ?
મારો દેહ તમારી પાંખ
એક બનીને ઉડશું આભ?”

ચંબેલીનો દેહ રૂડો ને,
પતંગિયાની પાંખ ધરી,
અવની, આભ, અનંતે ઉડે,
મલકતી મ્હેકતી પરી…
પતંગિયું ને ચંબેલી
એક થયા ને બની પરી !

– કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી