વન વચોવચ ખેતર ઊભાં ગામ વચોવચ મેડી,
એમ થાતું કે સ્હેજ ઝૂકીને આખી લઉં તેડી.
ચારને ભારે લચક લચક થાઉં ને
મૂઆં ઝાડવાં નફટ આંખ ફાડીને જોઈ રહે,
મારી ઝાંઝરીયુંનું રણકી જોબન વાયરે ઊડ્યું જાય;
હાય રે, મારા પગને ભૂંડી ધૂળની લાગે નજર,
મારાં પગલાં સૂંઘી પાછળ પાછળ આવતા ચીલા
દોડતા આગળ થાય.
ગામને ઝાંપે આંબું ઘરની ભૂલું કેડી.
એમ થાતું કે સ્હેજ ઝૂકીને ખીણ આખી લઉં તેડી,
બારીએ બેઠી હોઉં ને
ખોળો ખૂંદતી કોમળ પગલીયુંના ખિલખિલાટે
ઊછળે છાતી : છલછલોછલ બે કાંઠે ઊભરાય નદીનાં વ્હેણ;
ઉંબરે ઊભી હોઉં ને વાટે ગાડેગાડાં
સીમની કૂણી સાંજ ભરીને સાહ્યબો કહેણ.
દનના જુંગર ઉતરી આવે રાતના અબોલ કહેણ.
ઉંઘની આંબાડાળ : ટપોટપ સોણલિયાં લઉં વેડી.
વન વચોવચ ખેત ઊભાં ગામ વચોવચ મેડી.
– માધવ રામાનુજ
Filed under: માધવ રામાનુજ | Tagged: આંખ, આખી, ઊડ્યું જાય, એમ થાતું, કે, ખેતર ઊભાં, ગામ, ચારને, જોઈ રહે, જોબન, તેડી, ધૂળની, નફટ, પગને, ફાડીને, ભારે, ભૂંડી, માધવ રામાનુજ, મારા, મારી ઝાંઝરીયુંનું, મૂઆં ઝાડવાં, મેડી, રણકી, લઉં, લચક, લાગે નજર, વન વચોવચ, વાયરે, સ્હેજ ઝૂકીને, હાય રે | 1 Comment »