મેં તો બસ, અજવાળું ઓઢ્યું,
વાદળ ઓઢી છો ને આખું આભ
નિરાંતે પોઢ્યું.
જ્યાં જ્યાં મેં દીઠું એને, બસ,
ચપટી ચપટી ચૂંટ્યું,
થોડું થોડું લઈ અજવાળું
જીવનરસમાં ઘૂંટ્યું ;
પીધું જરી, ને ત્યાં તો કેવું
જીવને મારા ગોઠ્યું !
મેં તો બસ અજવાળું ઓઢ્યું.
પતંગિયાની પાંખે બેસી
આવ્યું મારી પાસે,
પછી પરોવ્યું પાંપણમાં કૈં,
ગૂંથ્યું શ્વાસે શ્વાસે ;
સોનેરી સપનાનું ઝળહળ
આભ જુઓ મેં શોધ્યું !
મેં તો બસ અજવાળું ઓઢ્યું.
– રમેશ શાહ
Filed under: રમેશ શાહ | Tagged: "ગઝલ" એટલે..., અજવાળું ઓઢ્યું, આંસુ, આખું આભ, એક, ગઝલ, ગુજરાતી ગઝલ, ગૂંથ્યું, છો ને, જાણે, ઝળહળ, નિરાંતે પોઢ્યું., પતંગિયાની પાંખે, બેસી, મારી, મેં તો બસ, રમેશ શાહ, વાદળ ઓઢી, શ્વાસે, gujarati, gujarati gazal, gujarati poem, gujarati poetry, gujarati shayri, kavita, ramesh shah, sahitya, shayri | 1 Comment »