અંધ

વ્હેતા ઝરણાની જેમ હું તો
સાંભળું છું સૂર્ય …
બુંદ
જેનું એક મેં પીધું નહીં
ખોબો ભરીને નીર જેનું ઘૂંટથી પીવું ગમે ,

જન્મનો પહેલો દિવસ તે કેટલો લાંબો લચ્યો…
ગર્ભમાં તરતો હતો –
ને હજી ?
હાથ નાખું ત્યાં મને અંધારની મુઠ્ઠી મળે
કંઈ ને કંઈ ગૂંથ્યે જતી આ આંગળીમાં
ઊગી ચૂકેલી આંખને જોવા મથું
ખાલી તળાવો ને ટેકરીની ટોચ પર
ચાલ્યો જાઉં છું
જેટલું અડક્યો જગત
એટલું પંપાળ્યું છે

-પ્રિયકાંત મણિયાર