કોક સવારે સૂરજ ઊગે તે પહેલા હું ઊગું ;
મનતરંગથી ફેલાતો બસ ક્યાંનો ક્યાં જઈ પૂગું.
કોઈ ન જાણે કિયા દેશનો વાસી ને કાંઆવ્યો,
ખભે ઝૂલતી ઝોળીમાં કેવું કેવું લઈ આવ્યો.
ખોવાયું તે ખોળું ને આ મન સદાયનું મૂંગું
કોક સવારે સૂરજ ઊગે તે પહેલા હું ઊગું.
અજાણતાંમાં ખીલ્યું’તું જે મહિમાવંતું સપનું,
ખરી પડ્યું ઓચિંતું મારે હતું ખૂબ એ ખપનું;
ભાળ ન પામે કોઈ ભીતરે ભર્યું કેટલું રૂંગું…
કોક સવારે સૂરજ ઊગે તે પહેલા હું ઊગું.
– હરિકૃષ્ણ પાઠક
Filed under: અનામી - UNKNOWN | Tagged: "ગઝલ" એટલે..., આંસુ, ઊગે, એક, કોક સવારે, ક્યાંનો ક્યાં, ગઝલ, ગીત, ગુજરાતી ગઝલ, છે, ઝૂલતી, ઝોળી, ભીતરે, મનતરંગથી, મહિમાવંતુ, મારી, રૂંગું, સૂરજ, હરિકૃષ્ણ પાઠક, Gazal, gujarati, gujarati gazal, gujarati poem, gujarati poetry, gujarati shayri, harikrushna pathak, kavita, sahitya, shayri |
Bahuj saras rajuwat
Thanks